KOSZTY FINANSOWANIA DŁUŻNEGO – CZY OBEJMUJĄ RÓWNIEŻ LEASING OPERACYJNY?

Od 1 stycznia 2018 r. zostały znowelizowane przepisy dotyczące cienkiej kapitalizacji. Zgodnie ze zmienionym art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej ich nadwyżka przekracza 30 proc. „podatkowej EBITDA”. Trzeba przy tym pamiętać, iż ograniczenie nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł.

W związku z szerokim ujęciem definicji kosztów finansowania dłużnego zawartej w ustawie o CIT, powstała wątpliwość, czy nowe regulacje o cienkiej kapitalizacji powinny mieć zastosowanie w odniesieniu do leasingu operacyjnego.

W katalogu kosztów finansowania dłużnego ustawodawca wskazał, że obejmują one część odsetkową raty leasingowej – niemniej jednak nie zostało doprecyzowane, o jaki leasing chodzi i w rozumieniu jakiej ustawy. Należy podkreślić, że w przepisach podatkowych występuje bowiem rozgraniczenie pomiędzy leasingiem operacyjnym, który w swej istocie podobny jest do usług najmu, a leasingiem finansowym, który w praktyce możemy uznawać jako zakup np. samochodu na raty. Co istotne, w przypadku leasingu kwalifikowanego według przepisów podatkowych jako leasing operacyjny, nie występuje podział raty na część kapitałową i odsetkową, tak jak ma to miejsce w przypadku leasingu finansowego. Racjonalne byłoby przyjęcie, że intencją ustawodawcy było objęcie regulacjami o cienkiej kapitalizacji jedynie części odsetkowej, jaka występuje w przypadku leasingu finansowego.

Innego zdania są jednak organy podatkowe, które w wydawanych interpretacjach podatkowych podkreślają, że ograniczenia w zakresie cienkiej kapitalizacji odnoszą się zarówno do leasingu kwalifikowanego według ustaw o podatkach dochodowych jako leasing finansowy, jak i leasing operacyjny (przykładowo interpretacje Dyrektora KIS z 3 października 2018 r., 0114-KDIP2- 2.4010.370. 2018.1.AZ, z 6 września 2018 r., 0114-KDIP2-2.4010.310. 2018.1.AZ i z 17 kwietnia 2018 r., 0111-KDIB1-1.4010.86. 2018.1.BK). Organy podatkowe argumentują swoje stanowisko tym, że określony w prawie podatkowym leasing operacyjny w sensie ekonomicznym stanowi w swej istocie leasing finansowy i tak też jest klasyfikowany na potrzeby rachunkowe. Jednocześnie podkreślają, że gdyby intencją ustawodawcy było wyłączenie spod omawianych regulacji części odsetkowej raty leasingu w przypadku leasingu operacyjnego, to dałby temu wyraz w zawarciu stosownego wyłączenia.

Korzystne dla podatników stanowisko prezentują jednak sądy, np. wyrok WSA w Gdańsku z 5 marca 2019 r. (I SA/Gd 1130/18) oraz wyrok WSA we Wrocławiu z 11 października 2018 r. (I SA/Wr 651/18). Zdaniem sądów stanowisko wyrażane przez organy podatkowe prowadzi do rozszerzającego rozumienia pojęcia kosztów finansowania dłużnego. W takich sytuacjach należałoby przyjąć, że każda opłata za używanie rzeczy powinna zostać objęta regulacjami o cienkiej kapitalizacji. Jako przykład sądy wskazują umowę dzierżawy, w przypadku której naturalnym elementem jest uzyskanie przez właściciela marży za oddanie rzeczy w użytkowanie. Tymczasem ustawodawca nakazał objąć regulacjami dotyczącymi cienkiej kapitalizacji wyłącznie koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych i z korzystaniem z tych środków. W przepisach ustawy o CIT podział raty leasingu na część odsetkową i kapitałową występuje natomiast jedynie w przypadku leasingu finansowego i tylko w odniesieniu do tego rodzaju leasingu należy stosować ograniczenia zawarte w art. 15c tej ustawy. Wskazane wyroki nie są jednak prawomocne. Pozostaje zatem czekać na wypowiedź NSA w niniejszej kwestii.