- 30 sierpnia 2017
- Posted by: administrator.afo
- Category: Biuletyn A.F.O. - 08/2017
Nawet jeśli upłynęły dwa lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona faktura, podatnik ma prawo do skorygowania podstawy opodatkowania VAT o kwotę nieściągalnych wierzytelności. Tak orzekł WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 23 marca 2017 r. (III SA/Gl 1411/16).
W w/w sytuacji chodzi o tzw. ulgę na złe długi, czyli przepisy umożliwiające podatnikom odzyskanie zapłaconego VAT należnego. Preferencja dotyczy wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, czyli wierzytelność nie została uregulowana ani zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.
Wierzyciel, aby skorzystać z ulgi, musi spełnić warunki określone w art. 89a ust. 2 ustawy o VAT tj.:
- dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, wykonującego działalność gospodarczą, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, upadłościowego lub w trakcie likwidacji
- od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona
Powyższe warunki nie znajdują wprost potwierdzenia na gruncie unijnej dyrektywy VAT, bo jej art. 90 przyznaje w tym zakresie swobodę państwom członkowskim. Nie powinny one jednak być zbyt restrykcyjne i formalistyczne w porównaniu do ich celu – zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobiegania oszustwom podatkowym. Tak wynika z innego przepisu dyrektywy – art. 273.
W rozpatrywanej przez WSA sprawie podatnik wystawił faktury dokumentujące sprzedaż i strony ustaliły, że płatność będzie następowała w ratach rozłożonych na pięć lat. Po pewnym czasie od zawarcia umowy nabywca przestał regulować zobowiązania, a u podatnika wystąpiły wierzytelności nieściągalne. Zdecydował się więc na skorzystanie z możliwości zmniejszenia podatku należnego o kwoty wykazane w fakturach, które nie zostały uiszczone.
WSA w Gliwicach rozpatrując sprawę przyjął, że art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy VAT, ustanawiający 2 letni termin na skorzystanie z ulgi za złe długi, stanowi błędną implementację art. 90 ust. 1 Dyrektywy 112 i z uwagi na wyrok TSUE w sprawie C-337/13, przepisy dyrektywy wywołują bezpośredni skutek i można się na nie powoływać. Sąd zgodził się, że sporny przepis, mówiący o zawitym terminie dwóch lat, obowiązuje w krajowym porządku prawnym. Podkreślił natomiast, że należy stosować taką wykładnię rodzimych regulacji, która jest zgodna z prawem unijnym.
Należy jednak podkreślić, iż wyrok jest nieprawomocny.
