W przypadku budowli podlegających podatkowi od nieruchomości, od których podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych, pojawiają się wątpliwości czy podstawę opodatkowania dla całkowicie zamortyzowanych budowli będzie stanowiła ich wartość, ustalona na dzień 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego, uwzględniająca dotychczas poczynione odpisy amortyzacyjne od tych budowli.

W wyroku z 22 lutego br. WSA w Rzeszowie (o sygn. akt. I SA/Rz1222/18) orzekł, iż podatek od nieruchomości w przypadku przedsiębiorców ma charakter majątkowy, ale zawiera również elementy podatku przychodowego. W konsekwencji nie znalazł podstaw dla uniemożliwienia poboru tego podatku od budowli już zamortyzowanej.

Z kolei WSA w Kielcach (o sygn. akt. I Sa/Ke 3/19) doszedł do innej konkluzji i uznał, że podatnik ustalając podstawę opodatkowania w podatku od nieruchomości dla budowli całkowicie zamortyzowanych powinien jednak uwzględnić dokonane odpisy amortyzacyjne. W ocenie sądu użyte określenie ,,wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego’’ oznacza, że chodzi tu o wartość ustaloną dla dokonania odpisów amortyzacyjnych na potrzeby podatkowe, którą określają jednolicie bez względu na status prawny podatnika i kategorie budowli ustawa o PIT oraz CIT. WSA zwrócił uwagę, że ustawodawca postanowił o odmiennym uregulowaniu podstawy opodatkowania dla budowli w trakcie amortyzacji i zamortyzowanych. Niewątpliwe wprowadził odrębne zasady odnoszące się do jednej z tych podkategorii budowli. Pominięcie sformułowania ,,niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne’’ w przypadku budowli jest celowym zabiegiem ustawodawcy – tak ocenił kielecki WSA.

Nie ma wątpliwości, że rozstrzygnięcie WSA w Kielcach jest przełomowe. Niemniej jednak stanowisko jak widać w tym zakresie jest niejednolite, wskutek czego może dochodzić do sytuacji, w której jeden podatnik będzie uzyskiwał korzyść podatkową, a drugi będzie takiej preferencji pozbawiony.